Blog

30 jaar is ze nog maar, en ze werkt in een kledingwinkel. 

Haar schouders naar voor, rug gekromd, handen ineengestrengeld, autosleutels ertussen. Een klassieke schoonheid met rood haar, maar haar grote groene ogen kijken onzeker en vermoeid. Ze heeft geen eetlust, en ze is al zo mager vindt ze zelf.

Ze is helemaal ingestort. Het is haar werk. De dokter zegt burn-out. Ze krijgt medicatie en mag nog even thuisblijven. Ze komt voor yoga, de dokter zegt dat dat goed is. En ze zoekt een psycholoog, om te praten. 

Al die mensen, ze verwachten veel teveel van haar, en steeds meer. Ze is nogal perfectionistisch zegt ze meteen. Maar dit kan ze niet meer aan. 

-Ik vraag of ze wel eens van de prestatie-lat gehoord heeft.  En waar zit die lat? 

– ‘Ongeveer hier’, zegt ze en ze wijst naar een plaats voor zich, net boven haar voorhoofd.  Ja, ze kan erbij. Ze glimlacht. 

-‘En waar ligt de lat van al die mensen?’

-‘Die ligt veel hoger’, zegt ze, en ze wijst naar ergens daarboven. 

-‘Kun je erbij?’ 

-‘Nee. Dan moet ik op een ladder.’

-Nou, pak maar een ladder, zeg ik. 

-‘Mag ik m’n ogen dichtdoen? Dan gaat het gemakkelijker.’ 

-‘Tuurlijk.’ 

Ze klimt de ladder op en neemt de lat mee naar beneden. ‘Plaats hem maar waar jij hem hebben wil.’

– ‘Al die mensen van je werk hè, zie je die?’

-‘Ja.’ 

-‘Wat wil je ermee doen?’ 

-‘Weg….of nee, niet weg, minder groot.’

-‘Kleiner? Maak ze maar kleiner.’ Ze geeft ze ook andere kleren dan. En doet er een grappig muziekje bij. En nog een hele grappige gedachte. 

-‘Hoe is dat nu?’ 

-‘Veel beter.’ 

-‘Zeg, zoals je je voelde daarnet, heb je dat al vaker gevoeld?’ 

-‘Ja’ . In haar ogen lijkt meteen een beeld te verschijnen.

-‘Komt er iets in je op?’ Ik vertel over de sterrenhemel. Ze snapt het meteen en zegt: 

-‘Toen ik met mijn nieuwe bril in de klas kwam en de hele klas mij uitlachte.’ 

-‘Zie je het voor je, de klas?’ 

-‘Ja.’ 

-‘Springt er iets uit?’ 

-‘Ja. 1 persoon.’ 

We doorlopen alle stappen en ze wist het detail en het hele plaatje en plaatst er een fijn plaatje van haar hondje. 

-‘Hoe is het nu? Van 0 tot 10?’

-‘Een 4.’ 

-‘Die 4 hè, wat komt er nog in je op?’

-‘Een gevoel. Een gewicht, op mijn borst.’ 

Ze haalt het gewicht weg. Het is een grote steen. Ze vergruist hem en verbrandt hem in de oven achter in de tuin. Ze maakt het helemaal schoon en maakt alles zoals ze het hebben wil.

-‘Terug naar die ene ster, die gebeurtenis. Wat is er nog?’ 

-‘Niks. 0.’ 

Ze is intussen recht gaan zitten. Haar autosleutels heeft ze losgelaten. Haar blik geconcentreerd en gefocust.

-‘Wil je nog doorgaan?’

-‘Ja.’

We pakken samen nog een hele grote ster aan. Ze vertelt kort dat ze toen heel bang was om haar moeder te verliezen. Haar opa sloeg haar moeder met een houten stoel en probeerde haar te wurgen. Ze hoorde alles vanuit de kamer ernaast en hield zich muisstil. Ze was toen 12 jaar. 

We pakken het plaatje aan, 2x zelfs. En dan het gevoel van angst. En dan zitten we op 3. 

-‘Jouw moeder, gaat het daar goed mee nu?’ 

-‘Ja.’  Ze begint te huilen. 

Ik vraag haar om zich een voorstelling van haar moeder te maken. Een prachtige mooie moeder die goed in haar vel steekt, super muziek, een heerlijk gevoel erbij, en een fantastische gedachte. Ze glimlacht. Het is weer een stukje beter. Een 2. 

-‘Wat zit er nog? Een gevoel, een gedachte?‘

-‘Een gedachte.’

We wissen hem en ze plaatst er een nieuwe, krachtige gedachte. Nu is het 0, neutraal. Ze geeft zichzelf nog een kadootje, net zoals ze bij haar moeder heeft gedaan. 

Dan doen we nog een paar oefeningen. Zachte herhalende bewegingen. We nemen het op, zodat ze thuis nog eens kan oefenen. Haar ademhalingen zijn kalm en ze beweegt in harmonie met het ritme, haar ritme. Na ongeveer een half uurtje staat ze recht. 

Ze voelt zich zoveel lichter zegt ze, en ze vraagt of ze nog eens mag terugkomen… 

Haar ogen stralen wanneer ze zich omdraait en gedag zegt. 

Haar wangen hebben kleur en ze glimlacht. De klassieke schoonheid is weer een beetje terug. Zelf glimlach ik ook nog steeds als ik het pad naar het huis afloop. Wat mooi om bij te mogen zijn…iedere keer weer.

◊ Dit is een verslag van een echte MatriXcoaching. Namen en persoonlijke details zijn veranderd i.v.m. privacy van de personen. Het achterliggende verhaal is eigendom van de persoon in kwestie. Het verhaal hoeft niet te worden verteld, zoals je kunt lezen. Deze methode nodigt uit om neutraal en zonder oordeel, mee te wandelen met de beleving van iemand anders. Je start in het huidige moment, het NU en wat daar beleefd wordt. De MatriXmethode is, mits op de zuiverste manier toegepast, yoga voor de geest: Je creëert een scheiding tussen je beleving en de toeschouwer in jezelf (ont-hechting) waardoor je wat je beleefd hebt kunt aanschouwen zonder in het spoor van je emoties terecht te komen.  

Photo by Kris Atomic on Unsplash